Pieczona feta, figi, wingrona

Bez rozpadu nie ma nowego początku, nowej jakości, lepszej lub innej. Jaka ona będzie, to się okaże, ale najpierw trzeba dać temu szansę. Dla fig okazał się ów początek wart rozpadu, stracenia jędrnej formy. Nie były wcześniej tak zachwycające, tak soczyste, jak teraz, gdy pogniotła je wysoka temperatura i ukazały bogate wnętrze, z dziesiątkami pestek i odcieni różu i fioletu. 

Winogrona w kilka chwil jakby zamanifestowały jesień, odetchnęły, wypuszczając z siebie nagromadzone przez lato słodkie soki. Te zaś utworzyły tło dla martwej natury, która namalowała się sama. 

Rozpad przyniósł obfitość.
A ja zatapiam w niej swój wzrok i gdy już się napatrzę, to smakuję jak słoność sera, który rozpada się pod widelcem miesza się ze słodyczą owoców. Można się rozpłynąć, a najlepiej zatopić w tym kawałek bagietki.